අප්පච්චී....

නුඹ දමා එදා

සරසවියට,

මිදී සොයුරු

රැකවරණයෙන්,

ගියේ වණපොත්

කරන්නට

හැඬූ කඳුළින්....

පොතට ඇස නැහැ

ඉන්ට හිත නැහැ

බත් ගිලෙන්නැහැ

සාංකාවයි,

මූසලයි ඒ

කාමරේ...

ඉවස ඉවසා

ඉන්න විටදී,

තියා කල්,

සතියක්

විභාගෙට කරුම

හැම වතාවෙම

දැනුන ලෙසටම

අමුතු විදියක

සුලි කුණාටුවක

ලකුණු දැනුනා

බඩපිස්සිට

ඇල්ලුවේ නැහැ

වංගුවේදී

ගේ පෙනෙද්දී

මූසලයි මහ

ගේට්ටුව දාපු

කිරි කිරය

හිරිවැට්ටුවා

මුළු ඇඟම

පණත් නැහැ

වත්ත මැද්දෙන්

ඇවිදන් එන්න

ගෙදරට

කණ්නාඩි දෙක

බිම වැටී

ඔහේ හාන්සි පුටුවට වී

අසරණව

එක අතක්

පපුව මත

තබාගෙන

කඳුළු පිරි දෑස් දල්වා

පාර දෙස බලන් සිටි

නුඹ,

තියා ඈතම

දුටුවිට

බඩ පපුව

පත්තුවී

අමුත්තක් මුසු

කොහේදෝ නැති

පණක් ආව

මගේ දෙපයට

දිව්ව වේගෙට

පයත් පැටලී

අන්තිම පඩියෙදී,

මහ හඬක් නංවා

පෙරලගෙන කණප්පුව

ඇදන් වැටුනා

නුඹේ පාමුල...

ඒත් නුඹ නැහැ

හෙල්ලුනේවත්

වගක් නැති ලෙස

උන්න එලෙසින්

දෑස් බොඳ වී

ඉකි ගැහෙද්දී

හෙමින් සීරුවෙ

කිට්ටු වී මම

කතා කල මුත්

නුඹව සොලවා,

අප්පච්චි නොව

උණුහුමක් නැත

හිසත් පසෙකට

කඩන් වැටුනා...

ලොකුයි මද්දුයි

දුවන් ඇවිදින්

“හත්තිලව්වයි“

මොකෝ පොඩ්ඩී

කියා හයියෙන්

මාව ඇල්ලුව

.

.
.
.

.

.

.

.

.

.

එච්චරයි මතක

මට...